Obowiązki przedsiębiorców
Producenci mają przede wszystkim zapewnić, aby produkty, które wprowadzają na rynek i udostępniają konsumentom były bezpieczne. Produkt nie powinien stwarzać ryzyka podczas używania zgodnie z zaleceniami producenta i przeznaczeniem, jak i w inny, lecz dający się przewidzieć sposób.
Oceniając bezpieczeństwo produktu, bierze się pod uwagę:
- właściwości produktu – w tym jego skład, opakowanie, instrukcję montażu, instalacji i konserwacji, a także utylizacji,
oddziaływanie na inne produkty, - wygląd – jeśli mógłby skłonić konsumentów do używania w inny sposób niż ten, dla którego został zaprojektowany (np. produkt, który nie jest żywnością, ale ją przypomina albo produkt, który może być atrakcyjny dla dzieci),
- kategorie konsumentów narażonych na niebezpieczeństwo w związku z jego używaniem (zwłaszcza małe dzieci, osoby starsze i niepełnosprawne),
- sposób prezentacji produktu (oznakowanie, ostrzeżenia i instrukcje dotyczące użytkowania),
- cyberbezpieczeństwo, a także ewoluujące czy uczące się algorytmy zastosowane w produkcie – jeśli wymaga tego charakter produktu.
Podmioty gospodarcze muszą spełniać określone obowiązki niezależnie od formy sprzedaży danego produktu (stacjonarnie lub online).
Obowiązki producenta
Producentem jest nie tylko ten, kto wytwarza produkt, ale każdy kto występuje jako jego wytwórca, firmując produkt swoim nazwiskiem, znakiem towarowym, nazwą itp. Zostanie za niego uznana również osoba dokonująca naprawy lub regeneracji produktu.
Gdy producent nie prowadzi działalności w UE musi wyznaczyć osobę odpowiedzialną, która odpowiada za produkt i podać jej dane kontaktowe na produkcie. Wyznaczenie takiej osoby jest konieczne, aby produkt mógł być wprowadzony do obrotu na terenie Unii Europejskiej.
Producent, który stwierdzi lub ma powody przypuszczać, że wprowadzony przez niego do obrotu produkt jest niebezpieczny, natychmiast informuje o tym konsumentów, a także informuje za pośrednictwem portalu Safety Business Gateway organy państw członkowskich, w których produkt został udostępniony. Ponadto producent podejmuje niezwłocznie środki naprawcze (w tym niezbędne do jego wycofania z obrotu lub odzyskania).
Producent wprowadzający produkt do obrotu jest zobowiązany do oznakowania produktu numerem typu, partii lub serii lub innym elementem umożliwiającym jego identyfikację. Jeśli rozmiar produktu na to nie pozwala – informacje te należy podać na opakowaniu lub w dokumencie dołączonym do produktu. Ponadto oznakowanie produktu powinno zawierać dane kontaktowe producenta (imię i nazwisko lub nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zastrzeżony znak towarowy, adres pocztowy i elektroniczny). Wymogi służą zapewnieniu identyfikacji produktu i możliwości śledzenia drogi produktu od producenta do konsumenta.
Producent dokonuje wewnętrznej analizy ryzyka stwarzanego przez produkt i sporządza dokumentację techniczną, która zawiera co najmniej opis produktu i jego właściwości mających wpływ na bezpieczeństwo.
Producent dołącza do produktu zrozumiałe instrukcje i informacje na temat bezpieczeństwa w języku polskim, chyba że produkt może być używany bezpiecznie i w sposób zamierzony przez producenta, bez takich instrukcji i informacji (np. nóż kuchenny, długopis).
Producent umożliwia konsumentom składanie skarg oraz informowanie o wypadkach lub problemach związanych z bezpieczeństwem danego produktu. W tym celu podaje swoje dane kontaktowe (tj. numer telefonu, adres poczty elektronicznej lub wyodrębnioną część strony internetowej umożliwiającej konsumentom zgłaszanie problemów.
Producent zbiera i analizuje skargi konsumenckie oraz informacje o wypadkach z udziałem produktu. Służyć to ma zwiększaniu świadomości z zakresu bezpieczeństwa oraz doskonaleniu produktów poprzez eliminowanie ryzyka w wytwarzanych produktach.
Obowiązki importera
Importer, czyli przedsiębiorca sprowadzający produkt z państwa spoza Unii Europejskiej, zapewnia, aby produkt, który importuje, był zgodny z ogólnym wymaganiem bezpieczeństwa oraz posiadał dane producenta, dane identyfikujące ten produkt oraz instrukcje i informacje na temat bezpieczeństwa. Zapewnia także, aby warunki transportu i przechowywania produktu nie zagrażały zgodności produktu z tymi wymaganiami.
Importer dołącza do produktu swoje dane (ewentualnie dane osoby odpowiedzialnej) oraz zapewnia, aby do importowanego przez nich produktu były dołączone jasne instrukcje bezpieczeństwa w języku polskim.
Jeżeli importer stwierdzi lub ma powody przypuszczać, że produkt jest niebezpieczny, nie wprowadza go do obrotu, natychmiast informuje o tym producenta oraz zapewnia, aby podjęto środki naprawcze, w tym niezbędne do wycofania lub odzyskania produktu. W przypadku gdy nie podjęto takich środków – działania te musi natychmiast podjąć importer. Ponadto, zapewnia, aby konsumenci zostali natychmiast poinformowani o tym, że produkt jest niebezpieczny oraz informuje organy państw członkowskich, w których produkt był udostępniony na rynku, za pośrednictwem portalu Safety Gate.
Obowiązki dystrybutora
Dystrybutor to każdy, kto pośredniczy w drodze produktu od wytwórcy do konsumenta. Cechą różniącą go od producenta jest to, że jego działalność nie wpływa na właściwości produktu związane z bezpieczeństwem.
Dystrybutor ma obowiązek sprawdzić bezpieczeństwo produktu przed jego udostępnieniem konsumentom, m.in. sprawdzając czy producent i importer wypełnili swoje obowiązki (szczególnie w zakresie identyfikacji produktu). Jeśli produkt nie spełnia wymagań w zakresie oznakowania oraz nie posiada instrukcji lub stosownych ostrzeżeń, dystrybutor nie udostępnia produktu, dopóki nie będzie on zgodny z wymaganiami. Dystrybutor zapewnia odpowiednie warunki transportu i przechowywania produktu, aby nie zagrażały one zgodności produktu z wymaganiami.
GPSR nakłada obowiązki na dostawców internetowych platform handlowych, którzy muszą wyznaczyć punkt kontaktowy dla organów nadzoru rynku oraz dla konsumentów i zarejestrować się na portalu Safety Gate. Strona zwiera również szczegółowe informacje dotyczące procesu rejestracji. Dostawcy internetowych platform handlowych powinni także rozpatrywać zawiadomienia dotyczące bezpieczeństwa produktu i zapewnić, aby ich interfejs online był tak zaprojektowany, aby umożliwić podmiotom gospodarczym (udostępniającym za ich pośrednictwem produkty konsumentom) podanie informacji wymaganych przez GPSR.
Dostawcy internetowych platform handlowych mają obowiązek monitorowania bezpieczeństwa oferowanych przez siebie produktów. Jeżeli będą oferowały produkt niebezpieczny, organ będzie mógł do nich wystąpić o usunięcie oferty, uniemożliwienie dostępu do niej, czy zamieszczenie ostrzeżenia dotyczącego produktu. Działanie to będzie musiało być wykonane maksymalnie w ciągu 2 dni, co ma służyć wzmocnieniu bezpieczeństwa konsumentów.
Podmioty gospodarcze mają obowiązek podać w internetowej ofercie handlowej produktu te same informacje, co w przypadku produktów sprzedawanych stacjonarnie – tj. co najmniej dane identyfikujące produkt, dane producenta (ewentualnie osoby odpowiedzialnej) oraz informacje i ostrzeżenia dotyczące bezpieczeństwa produktów. Obowiązek ten dotyczy wszystkich produktów, tj. podlegających prawodawstwu zharmonizowanemu i niezharmonizowanemu udostępnianych w ten sposób, chyba że legislacja zharmonizowana przewiduje już taki obowiązek.
Wszystkie podmioty gospodarcze związane z produktem mają obowiązek współpracy z organami nadzoru oraz obowiązek współpracy między sobą, aby zapewnić bezpieczeństwo produktu oferowanego w łańcuchu dostaw.
Podmioty gospodarcze, które nie przestrzegają wymagań w zakresie ogólnego bezpieczeństwa narażają się na kary pieniężne. Grożą one zarówno za wprowadzanie na rynek produktów niebezpiecznych, jak i niewykonywanie obowiązków nałożonych przez organ nadzoru rynku. Sankcje za naruszenie przepisów z zakresu ogólnego bezpieczeństwa produktów reguluje prawo krajowe.
Produkty, które zostały wprowadzone do obrotu przed 13 grudnia 2024 r. i spełniały dotychczasowe ogólne wymagania bezpieczeństwa, mogą być w dalszym ciągu udostępniane na rynku do wyczerpania zapasów.
Zgłoszenie produktu niebezpiecznego
Podmiot gospodarczy, który wprowadził do obrotu produkt niebezpieczny, ma obowiązek zgłosić ten produkt za pośrednictwem portalu Safety Gate.
Materiały opracowane przez Komisję Europejską
Komisja Europejska opracowała specjalną stronę (dostępną w języku polskim), na której wyjaśnia, jak przedsiębiorca powinien zadbać o ochronę konsumentów, jeżeli odkryje, że którykolwiek spośród oferowanych przez niego produktów jest niebezpieczny. Przedsiębiorca może skorzystać ze wzoru ostrzeżenia.
Informacje na temat wybranych aspektów dotyczących wymogów ekoprojektu i etykietowania energetycznego:
„Kocioł na paliwo stałe” oznacza urządzenie wyposażone w co najmniej jedno źródło ciepła na paliwo stałe, dostarczające ciepło do wodnego systemu centralnego ogrzewania w celu uzyskania i utrzymania na wybranym poziomie temperatury wewnętrznej w co najmniej jednym zamkniętym pomieszczeniu.
Przepisy i wymagania ekoprojektu, które przytaczamy, dotyczą kotłów na paliwo stałe o znamionowej mocy cieplnej 500 kW lub mniejszej, w tym kotłów wchodzących w skład zestawów zawierających kocioł na paliwo stałe, ogrzewacze dodatkowe, regulatory temperatury i urządzenia słoneczne.
Natomiast wymogi dotyczące etykietowania energetycznego i umieszczania dodatkowych informacji o produkcie (karta informacyjna produktu) obejmują kotły na paliwo stałe o znamionowej mocy cieplnej 70 kW lub mniejszej i zestawów zawierających kocioł na paliwo stałe o znamionowej mocy cieplnej 70 kW lub mniejszej, ogrzewacze dodatkowe, regulatory temperatury i urządzenia słoneczne.
Niniejsze informacje nie obejmują:
- kotłów wytwarzających energię cieplną wyłącznie na potrzeby zapewnienia ciepłej wody użytkowej;
- kotłów przeznaczonych do ogrzewania i rozprowadzania gazowych nośników ciepła, takich jak para lub powietrze;
- kotłów kogeneracyjnych na paliwo stałe o maksymalnej mocy elektrycznej 50 kW lub większej;
- kotłów na biomasę niedrzewną.
Celem wymogów dotyczących ekoprojektu czy efektywności energetycznej jest poprawa wybranego aspektu środowiskowego, na który ma wpływ dany wyrób (np. zmniejszenie zużycia danego zasobu przy produkcji lub eksploatacji danego wyrobu – poprawa jakości powietrza poprzez zmniejszenie emisji niebezpiecznych związków do atmosfery).
- ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności
– w zakresie procedur kontroli i postępowań administracyjnych oraz sankcji;
https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20021661360 - rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie procedur oceny zgodności wyrobów wykorzystujących energię oraz ich oznakowania – https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20110080032) – określa procedury oceny zgodności wyrobów wykorzystujących energię z wymaganiami, o których mowa w rozporządzeniach Komisji Europejskiej odnoszących się do wymagań dotyczących ekoprojektu, oraz sposób oznakowania tych wyrobów, w tym obowiązki podmiotów udostępniających kotły na rynku unijnym; wdraża dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiająca ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią;
https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/ALL/?uri=CELEX%3A32009L0125 - rozporządzenie Komisji (UE) 2015/1189 z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE w odniesieniu do wymogów dotyczących ekoprojektu dla kotłów na paliwo stałe – akt jest stosowany bezpośrednio od 1 stycznia 2020 r. we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej i określa wymagania jakie mają spełniać kotły na paliwo stałe oraz precyzuje obowiązki podmiotów udostępniających takie kotły na rynku unijnym;
https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=CELEX%3A02015R1189-20170109 - rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1369 z dnia 4 lipca 2017 r. ustanawiającym ramy etykietowania energetycznego i uchylającym dyrektywę 2010/30/UE – w zakresie obowiązków dostawców i sprzedawców kotłów; zgodnie z art. 20 rozporządzenia 2017/1369/UE dyrektywa 2010/30/UE straciła moc od 1 sierpnia 2017 r., ale wszystkie odesłania do uchylonej dyrektywy odczytuje się jako odesłania do rozporządzenia 2017/1369/UE zgodnie z tabelą korelacji zawartą w załączniku II; natomiast akty delegowane przyjęte na podstawie art. 10 dyrektywy 2010/30/UE pozostają w mocy do chwili ich uchylenia przez akt delegowany przyjęty na mocy art. 16 rozporządzenia 2017/1369/UE obejmujący odpowiednią grupę produktów;
https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=CELEX%3A02017R1369-20210501 - ustawa z dnia 14 września 2012 r. o etykietowaniu energetycznym produktów związanych z energią - w zakresie procedur kontroli i postępowań administracyjnych oraz sankcji za naruszenie obowiązków dot. etykiet dla kotłów na paliwo stałe;
https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20120001203 - rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/1187 z dnia 27 kwietnia 2015 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykiet efektywności energetycznej dla kotłów na paliwo stałe i zestawów zawierających kocioł na paliwo stałe, ogrzewacze dodatkowe, regulatory temperatury i urządzenia słoneczne – akt jest stosowany bezpośrednio od 1 kwietnia 2017 r. we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej i określa wymagania związane z etykietami dla kotłów na paliwo stałe oraz, a także precyzuje obowiązki podmiotów udostępniających takie kotły na rynku unijnym w zakresie etykiet efektywności energetycznej.
https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=CELEX%3A02015R1187-20170307
UWAGA: kotły na paliwo stałe mogą podlegać także innym aktom unijnego prawa zharmonizowanego lub krajowego, zatem producent lub importer powinni przed wprowadzeniem kotłów do obrotu na terenie Polski sprawdzić czy wszystkie obowiązujące wymagania zostały spełnione przez ich wyrób, a dystrybutor dopilnować, aby udostępniany przez niego kocioł był zgodny.
Kotły na paliwo stałe objęte przepisami unijnego prawodawstwa zharmonizowanego, przed wprowadzeniem do obrotu, powinny zostać poddane przez producenta procedurze oceny zgodności ze stosownymi wymaganiami technicznymi i prawnymi określonymi w dyrektywie 2009/125/WE oraz rozporządzeniu Komisji (UE) 2015/1189. Procedurę oceny zgodności wybiera producent spośród wskazanych w przepisach w zależności od zasadności i współmiernie do ryzyka jakie może stwarzać wyrób (art. 8 ust. 2 dyrektywy 2009/125/WE).
Procedura ta kończy się naniesieniem oznakowania CE i sporządzeniem deklaracji zgodności podpisanej przez producenta.
Każdy kocioł powinien być oznaczony znakiem CE, zgodnie z poniższym wzorem:
Źródło: załącznik II rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiającym wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylającym rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz.Urz. UE L 218 z 13.08.2008 r., str. 30)
Dla każdego kotła producent sporządza deklarację zgodności, którą powinien udostępnić organom nadzoru rynku podczas kontroli; jej kopię powinien przechowywać importer a dystrybutor powinien móc ją okazać na żądanie organu nadzoru rynku. Deklaracja powinna zawierać następujące elementy (§ 10 ust. 2 rozporządzenia MG z dnia 17 grudnia 2010 r. oraz załącznik VI dyrektywy 2009/125/WE):
- imię, nazwisko (nazwę) i adres producenta lub jego upoważnionego przedstawiciela;
- opis i dane identyfikacyjne wyrobu wykorzystującego energię;
- odniesienie do zastosowanych norm zharmonizowanych, jeżeli ma to zastosowanie;
- odniesienie do innych zastosowanych norm i specyfikacji technicznych, jeżeli ma to zastosowanie;
- odniesienie do innych przepisów Unii Europejskiej, dotyczących umieszczania oznakowania CE, jeżeli ma to zastosowanie;
- imię i nazwisko oraz podpis osoby upoważnionej do sporządzenia deklaracji w imieniu producenta lub jego upoważnionego przedstawiciela.
Do kotłów powinna być dołączona zrozumiała instrukcja obsługi dla instalatorów i użytkowników sporządzona w języku polskim. W instrukcji obsługi kotła powinny znajdować się informacje techniczne określone w rozporządzeniu 2015/1189/UE dotyczące w szczególności: sezonowej efektywności energetycznej ogrzewania pomieszczeń oraz emisji cząstek stałych, organicznych związków gazowych, tlenku węgla i tlenków azotu; wszelkie szczególne środki ostrożności, które należy podjąć w przypadku montażu, instalacji lub konserwacji kotła na paliwo stałe, instrukcje dotyczące właściwego sposobu eksploatacji kotła na paliwo stałe (w tym sposobu podawania paliwa) oraz wymogów jakościowych dotyczących zalecanego paliwa (załącznik II rozporządzenia 2015/1189/UE). Informacje te powinny być także dostępne na stronach internetowych producentów, ich upoważnionych przedstawicieli i importerów.
Ponadto na stronach internetowych producentów, ich upoważnionych przedstawicieli i importerów w sekcjach przeznaczonych dla fachowców powinny być umieszczone informacje dotyczące demontażu, recyklingu lub unieszkodliwiania po zakończeniu eksploatacji.
Do każdego kotła wprowadzonego do obrotu po 26 września 2019 r. powinna być dołączona drukowana etykieta energetyczna zgodna z poniższym wzorem (art. 3 ust. 2 rozporządzenia 2015/1187/UE):
LEGENDA:
I. nazwa dostawcy lub jego znak towarowy
II. identyfikator modelu dostawcy
III. funkcja ogrzewania pomieszczeń
IV. klasa efektywności energetycznej ustalona zgodnie z załącznikiem II rozporządzenia 2015/1187/UE, wierzchołek strzałki zawierającej literę określającą klasę efektywności energetycznej kotła na paliwo stałe musi być umieszczony na tej samej wysokości, co wierzchołek strzałki odpowiedniej klasy efektywności energetycznej
V. znamionowa moc cieplna kW w zaokrągleniu do najbliższej liczby całkowitej
VI. w przypadku kotłów wielofunkcyjnych, również dodatkowa funkcja podgrzewania wody
VII. w przypadku kogeneracyjnych kotłów na paliwo stałe, również dodatkowa funkcja wytwarzania energii elektrycznej
Oprócz etykiety energetycznej, wszelkie reklamy i techniczne materiały promocyjne, które dotyczą określonego modelu kotła na paliwo stałe i podają informacje związane ze zużyciem energii lub cenę albo opisują jego szczegółowe parametry techniczne, muszą wskazywać klasę efektywności energetycznej dla tego modelu.
Ponadto w przypadkach gdy użytkownicy końcowi nie mogą zobaczyć oferowanego produktu, powinni być informowani o klasie efektywności energetycznej, znamionowej mocy cieplnej w kW (zaokrąglonej do liczby całkowitej) oraz współczynniku efektywności energetycznej (zaokrąglonym do liczby całkowitej) – załącznik VI rozporządzenia 2015/1187/UE. Informacje te powinny być także dostępne przy zakupach przez Internet na zasadach i w formie określonej w załączniku VII rozporządzenia 2015/1187/UE.
Z każdym kotłem na paliwo stałe powinna być dostarczona karta informacyjna produktu oznaczająca standardowy dokument, w formie drukowanej albo elektronicznej, zawierający informacje dotyczące produktu. Karta powinna zawierać następujące informacje (pkt 1 załącznika IV rozporządzenia 2015/1187/UE):
- nazwa dostawcy lub jego znak towarowy;
- identyfikator modelu dostawcy;
- klasa efektywności energetycznej modelu;
- znamionowa moc cieplna w kW, w zaokrągleniu do najbliższej liczby całkowitej;
- współczynnik efektywności energetycznej w zaokrągleniu do najbliższej liczby całkowitej;
- sezonowa efektywność energetyczna ogrzewania pomieszczeń, wyrażona w %, w zaokrągleniu do najbliższej liczby całkowitej;
- szczególne środki ostrożności, jakie stosuje się podczas montażu, instalacji lub konserwacji kotła na paliwo stałe;
- w przypadku kotłów kogeneracyjnych na paliwo stałe, sprawność elektryczna, wyrażona w %, w zaokrągleniu do najbliższej liczby całkowitej.
Jedna karta informacyjna produktu może dotyczyć większej liczby modeli kotłów na paliwo stałe dostarczanych przez tego samego dostawcę (producenta, importera). Informacje w karcie informacyjnej produktu mogą zostać podane w formie kolorowej lub czarnobiałej kopii etykiety, wtedy jednak musi ona zostać uzupełniona o wymagane informacje, które nie znajdują się na etykiecie.
Od 1 stycznia 2020 r. kotły na paliwo stałe powinny spełniać następujące wartości dotyczące ekoprojektu:
- sezonowa efektywność energetyczna ogrzewania pomieszczeń dla kotłów o nominalnej mocy cieplnej 20 kW lub mniejszej nie może być mniejsza niż 75% – im wyższa, tym lepiej,
- sezonowa efektywność energetyczna ogrzewania pomieszczeń dla kotłów o znamionowej mocy cieplnej przekraczającej 20 kW nie może być mniejsza niż 77% – im wyższa, tym lepiej,
- emisje cząstek stałych dotyczące sezonowego ogrzewania pomieszczeń nie mogą przekraczać 40 mg/m3 w przypadku kotłów z automatycznym podawaniem paliwa oraz 60 mg/m3 w przypadku kotłów z ręcznym podawaniem paliwa – niższa emisja oznacza mniejsze szkody dla środowiska,
- emisje organicznych związków gazowych dotyczące sezonowego ogrzewania pomieszczeń nie mogą przekraczać 20 mg/m3 w przypadku kotłów z automatycznym podawaniem paliwa oraz 30 mg/m3 w przypadku kotłów z ręcznym podawaniem paliwa – niższa emisja oznacza mniejsze szkody dla środowiska,
- emisje tlenku węgla dotyczące sezonowego ogrzewania pomieszczeń nie mogą przekraczać 500 mg/m3 w przypadku kotłów z automatycznym podawaniem paliwa oraz 700 mg/m3 w przypadku kotłów z ręcznym podawaniem paliwa – niższa emisja oznacza mniejsze szkody dla środowiska
- emisje tlenków azotu, wyrażone jako ekwiwalent dwutlenku azotu, dotyczące sezonowego ogrzewania pomieszczeń nie mogą przekraczać 200 mg/m3 w przypadku kotłów na biomasę oraz 350 mg/m3 w przypadku kotłów na paliwa kopalne – niższa emisja oznacza mniejsze szkody dla środowiska.